از اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، اکثر سیستم‌های سنتی عکاسی هوایی با سیستم‌های حسگر الکترواپتیکی و الکترونیکی هوابرد و هوافضا جایگزین شدند. در حالی که عکاسی هوایی سنتی عمدتاً در طول موج نور مرئی کار می‌کند، سیستم‌های سنجش از راه دور مدرن هوابرد و زمینی داده‌های دیجیتالی را تولید می‌کنند که نور مرئی، مادون قرمز منعکس شده، مادون قرمز حرارتی و مناطق طیفی مایکروویو را پوشش می‌دهد. روش های سنتی تفسیر بصری در عکاسی هوایی هنوز مفید هستند. با این حال، سنجش از دور طیف وسیع تری از کاربردها را پوشش می دهد، از جمله فعالیت های اضافی مانند مدل سازی نظری ویژگی های هدف، اندازه گیری های طیفی اشیاء، و تجزیه و تحلیل تصویر دیجیتال برای استخراج اطلاعات.

سنجش از دور که به تمام جنبه‌های تکنیک‌های تشخیص دوربرد غیر تماسی اشاره دارد، روشی است که از الکترومغناطیس برای شناسایی، ثبت و اندازه‌گیری ویژگی‌های یک هدف استفاده می‌کند و این تعریف برای اولین بار در دهه 1950 ارائه شد. حوزه سنجش از دور و نقشه برداری به 2 حالت سنجش فعال و غیرفعال تقسیم می شود که حسگر لیدار فعال است و قادر است از انرژی خود برای انتشار نور به هدف و تشخیص نور منعکس شده از آن استفاده کند.